ลืมเถียงนาเซ

เพียงบทกวีเขียนจากใจให้ใครอ่าน ฝากสื่อสารความเหงาเศร้าความฝัน ถ้อยคำกลอนอ่อนละมุนอบอุ่นนั้น หวังสักวันแตะหัวใจผู้พบเจอ มิได้หวังชื่อเสียงหรือเกียรติใหญ่ เพียงตั้งใจเรียงคำข้ามค่ำเผลอ ให้บทกวีปลอบใจยา

0 ริ้วภูษา, นวลลออเหมือนต่อเรื่อง ผ่านย่างเยื้องรูปโฉมล้อมโลมขวัญ เยี่ยงสายน้ำเลี้ยวไหลล้อมไพรวัลย์ โอบไอชื้นลูบพรรณร่วมกันมา 0 สายน้ำโอบสิงขรซอกซอนเลี้ยว อีกร่างเปรียววางรอยดั่งคอยท่า ขจีแห่งหิมวัลย์

https://www.youtube.com/watch?v=Y7bev6foeR4https://www.youtube.com/watch?v=Y7bev6foeR4.07.13 น..๏ จินตนาการ ผ่านหน้าต่าง วินโดว์สิบสร้างภาพฝัน อันวับวิบ ลิบลื่วโลกเอไอ ไซเบอร์ เจอยอดวิวจากสองนิ้ว โป้ง

..แรมคืนว่าร้างนางสงวน ยังชกอกอวล ขาดร่างแนบข้างนางเชย แรมเดือนห่างย่างทางเคย รกหญ้าเกลื่อนเอย ยากชี้ทางลัดชัฏไพร แรมปีสิ้นอรุโณทัย สิ้นทั้งแขไข แค่นใดกระจ่างยังนวล เคยโบกเคยบินเสสรวล เคยพรรคพวกขบว

ยามเรือแล่นแผ่วไหวไปกลางห้วง ลมทะเลพรมทวงความหอมหวาน คลื่นระริกกระซิบร่ำทุกถิ่นธาร ราวเรียกขานนักเดินทางให้วางใจ ผืนอันดามันงดงามดั่งภาพวาด เขาหินผาสลักสาดเส้นสายใหญ่ ฟ้าประดับเมฆบางพริ้วพร่างไพร จัน